Cannes Yazi Dizisi - 1

İçimize mayolarımızı giydik, bir umut bu sene de Cannes'a gittik. Normalde hiçbir numarası olmayan bu Fransız tatil beldesi, festival döneminde pek bir şenlenir. Dünyanın her ucundan, yüzlerce reklamcı gelir, işleri yarışırken onlar da kaynaşır.
Biz de aynı sebeble oradaydık. Biz derken, 6 erkek ve ben. Erkeklerimiz için Cannes gezisi daha çok sarı tebessümleri yakalamak, kumsalda tanga pususuna yatmak, hatunların arkasından havlamak gibi birtakım Ata sporlarıyla uğraşmakla geçti. Bu bölümü fazla uzatmaya gerek yok.
İşin iş kısmına gelecek olursak, Cannes'da ödül almak öyle Kristal Elma almaya benzemez. Olur da bir altın aslan alırsanız sırtınız bir daha yere gelmez, bir de gelen gideni aratmaz.
Orada bir kez daha farkettik ki gavur işin bokunu çıkarmış, biz Türklere işin uygulama kısmında açık ara fark atmış. Ama nedir? Ağlamak yooook, gülmek var.
Çıtanın bu noktalarda olduğu bir yerde, biz de 3 finalist bırakmayı başardık. İsimlerini de yazıyorum, google'da bir parselleri daha olsun kardeşlerimin. Volkan Karakaşoğlu ve Levent Yalgın, Amnesty için yaptıkları banner çalışmasıyla binlerden sıyrıldılar. İnsanlıktan nasibini almamış bu iki arkadaşımın, insan hakları gibi bir konuda shortlist'e kalması beni baya bir düşündürdü.
Gül Kanık ve Burak Kunduracıoğlu Cafe Del Mondo basın ilanıyla Cannes'da gururumuz oldu.
Henüz 24'lerinde olan bu iki genç, uluslararası yarışmalarda çocuğu koymayı alışkanlık haline getirdi. Biraz daha büyüyünce ne olacaklar tahmin edemiyorum.
Finale kalan bir diğer iş ise Talha Yüksel'e aitti. Sayın Yüksel, Ganj basın ilanıyla yine çok zor bir kategori olan medyada, tüm o cafcaflı işlere ve büyük prodüksiyonlara gelişine vurdu, güçlü fikriyle bir kez daha yeteneğine hayran bıraktı.
Beni soracak olursanız babayı aldım. Ama çok değer verdiğim bu insanların başarısı da benim için azbuz bir mutluluk olmadı. Ekmek çarpsın.