Bizim kapicinin 4 yaslarinda acaip tatli bir oglu var. Adi Cihan. Cihan, evimizdeki oyuncak popülasyonunun fazlaligindan midir, gelen gidenin coklugundan midir, apartman ahalisine gore toyluğumuzdan midir, neden bilmem, pek sever bizi.
Gecenlerde kapi calindi. Delikten baktim, gorunurde kimse yok. Hah dedim, Cihan bu. Ayakkabilarini cikarmis, arkalarina basmis, kapida dikiliyor. Naber, napiyorsun dememe kalmadan beyim iceri girdi, oyuncak reyonuna gecti. Cihan, sanki ben onu dogurmusumcasina oyuncaklarla takilirken ben de ev halciligi oynuyordum. Bu satirlara kadar ne kadar sevimli gidiyor degil mi hikaye? About a boy'u tekrar cekmek üzereyiz neredeyse. Neyse. Birara Cihan'i bana bakarken gordum, 'bir sey mi oldu?' dedim. Cihan yavasca yanima yaklasti ve kimseye duyurmak istemeden 'Sen niye bu kadar kücüksün?' dedi. Tut bacaklarindan, 5. kattan sarkit veleti! Sonra manset ol: 'Önemsiz reklam yazari Z.K, 4 yaşindaki cocugu camdan atmaya kalkti'.
Sakince cevapladim, 'kücük degilim Cihan, minyonum'. Cihan'i cevabim kesmedi, 'yok yok kucuksun, öbür kadinlar senden daha büyük' dedi. Bunu bana diyen yer elmasi, bir metre var yok. Cihan'in kafasini karistirmak icin onu soyle cevapladim 'bakma sen benim bu kadar gözüktüğüme, topragin altinda benden üç tane daha var.' Korktu. Köftelerini yemeden gitti. O gün bugündür ortalikta gözükmüyor.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder